Leczenie depresji

Leczenie depresji w zasadzie należy do psychiatry. Nie ma jednak przeszkód, aby leczenie średnio nasilonych, niepowikłanych zespołów depresyjnych, należało do lekarzy rodzinnych.

Leki przeciwdepresyjne należy przyjmować ściśle według wskazań lekarskich. Przerywanie terapii może skutkować nieskutecznością leku po jego powtórnym włączeniu.

Nie należy mieszać leków z alkoholem.

Leczenie depresji powinno trwać 6-9 miesięcy od uzyskania poprawy; jest jednak ustalane indywidualnie.

Leki przeciwdepresyjne zaczynają działać po pewnym czasie od rozpoczęcia kuracji.

Myśli samobójcze

• Myśli samobójcze – przekonanie o konieczności odebrania sobie życia i planowanie odebrania sobie życia. Myśli samobójcze w depresji świadczą o jej krańcowym nasileniu. Zwykle poprzedzają ich wystąpienie myśli rezygnacyjne. Myślenie rezygnacyjne to rozważania o bezsensie własnego życia, atrakcyjności śmierci.
• Wystąpienie samobójstwa w rodzinie, wśród osób znajomych a nawet sąsiadów, zwiększa ryzyko wystąpienia myśli samobójczych i popełnienia samobójstwa u osoby chorej na depresję, uzależnionej od substancji psychoaktywnych. Zwiększone ryzyko występuje również u osoby dotąd nieleczonej psychiatrycznie, np. przewlekle i nieuleczalnie chorej lub przeżywającej poważny kryzys życiowy. Ryzyko popełnienia samobójstwa występuje w każdym wieku, nawet u dzieci od 8rż.
• Myśli samobójcze dla człowieka chorego na depresję są często naturalną konsekwencją braku nadziei, niewiary w możliwość rozwiązania trudnych problemów, są podpowiedzią rozwiązania tychże problemów- uwolnienie się od niemożliwie wydawałoby się ciężkiego życia.
• Myśli samobójczych nie da się wyperswadować. Nie da się przekonać chorego na depresję chcącego popełnić samobójstwo, że nie warto, że życie jest piękne itp. Wynika to z bezkrytycyzmu chorego – chory jest zdolny oceniać siebie, swoją przyszłość tylko z pozycji depresji.
• Wystąpienie myśli samobójczych w depresji zawsze wymaga leczenia farmakologicznego, a czasem leczenia w szpitalu psychiatrycznym – szczególnie, gdy osoba chora mieszka sama lub jest zdana na siebie – tym bardziej gdy sama opiekuje się dziećmi.
• Nie zawsze myśli samobójcze są objawem depresji. Depresję zawsze rozpoznaje lekarz biorąc pod uwagę całokształt stanu psychicznego.
• Najczęstszą sytuacją gdy pojawiają się myśli samobójcze, a nie ma depresji, jest zespół abstynencyjny w przebiegu uzależnienia od alkoholu lub innych środków psychoaktywnych. Myśli samobójcze pojawiają się w zespołach abstynencyjnych z towarzyszącym lękiem, niepokojem; u alkoholików pijących wiele lat lub intensywnie upijających się przez kilka miesięcy (3. lub 4. faza choroby alkoholowej).
• W zespołach abstynencyjnych po środkach psychoaktywnych myśli samobójcze mogą wystąpić mimo braku uzależnienia. Myśli samobójcze częściej występują w zespołach abstynencyjnych po psychostymulantach: amfetaminie, kokainie lub mefedronie.
• Myśli samobójcze przeżywają także osoby z nieprawidłowo ukształtowaną osobowością. W chwilach trudnych problemów, kłopotów życiowych, doświadczenia deprywacji (pozbawienia dóbr istotnych dla danej osoby) dochodzi do myśli o samobójstwie. Takie myśli wynikają z braku zdolności do prawidłowego czy konstruktywnego przeżywania stresu i są często używane jako wentyl bezpieczeństwa, ucieczka.
• Bez względu, czy myśli samobójcze są częścią depresji, czy innego zaburzenia psychicznego, stanowią ryzyko popełnienia samobójstwa.

Psychoterapia

Najskuteczniejsza terapią w depresji jest psychoterapia poznawczo – behawioralna (CBT).

Celem CBT jest:

• zmiana negatywnych wzorców myślowych
• zmiana destruktywnych zachowań (uległość, wycofywanie)
• uczenie się komunikacji (asertywność)
• poszukiwanie, rozwijanie mocnych stron
• trening rozwiązywania problemów
• regulowanie uczuć

Pomóc sobie w depresji

Depresja jest uleczalna.

Depresja jest chorobą; gdy chorujesz udajesz się do lekarza i przyjmujesz zapisane leki. Przychodzisz na kontrole. Lekarz prowadzący Cię bierze odpowiedzialność za Twoje leczenie – reszta zależy od Twojej współpracy z nim.

W okresie jesienno-zimowym uznanym środkiem w profilaktyce depresji jest witamina D3.

Wiele badań wykazało obniżone stężenie cynku w depresji jednobiegunowej – warto zrobić badanie krwi i sprawdzić poziom cynku. W razie potrzeby uzupełnić, zażywając odpowiednie suplementy diety.

Depresja występuje w niedoborach witaminy B12 oraz kwasu foliowego (Vit B9 i B11). Warto sprawdzić poziom tych witamin we krwi.

Alkohol nie jest lekarstwem na smutek. Z czasem pogłębi depresję albo popadniesz w uzależnienie.

Ważne decyzje odłóż na później.