Bulimia
Bulimia czyli żarłoczność psychiczna
jest zaburzeniem odżywiania charakteryzującym się napadami objadania się z poczuciem utraty kontroli i prowokowanego potem wymiotowania.
Bulimię rozpoznaje się gdy napady objadania się występują 2 lub więcej razy w tygodniu przez co najmniej 3 miesiące. Czasem zamiast albo oprócz wymiotowania osoby chore na bulimię stosują głodówki, środki przeczyszczające, nadmierne ćwiczenia fizyczne czy nieprawidłowo używają leki.
Osoba chora na bulimię najczęściej jest zaabsorbowana zarówno swoim wyglądem jak i jedzeniem, które jest dla niej największą przyjemnością, nagrodą i pomaga w obniżeniu poziomu napięcia psychicznego. Koło chorobowe w bulimii zawiera: chęć złagodzenia napięcia bądź smutku- napad jedzenia- poczucie winy-usuwanie skutków objadania się- poczucie pustki- narasta napięcie- napad jedzenia. Znaczną rolę w procesie bulimii odgrywają obsesyjne myśli o jedzeniu, planowanie napadu, nieprawidłowe schematy i oceny typu „wszystko albo nic” odnośnie siebie sylwetki, wagi ciała a także jedzenia. Napady jedzenia często występują wieczorem lub w nocy, są ukrywane przed domownikami.
Bulimia często przebiega łącznie z zaburzeniem depresyjnym, zaburzeniem osobowości lub uzależnieniem od substancji psychoaktywnych. Przewlekłymi somatycznymi powikłaniami bulimii są:
- uszkodzenie tylnej ściany gardła i przełyku,
- skurcze mięśniowe,
- zniszczenie szkliwa zębów,
- powiększenie i/lub zapalenie ślinianek przyusznych,
- osłabienie,
- bóle głowy,
- niedobory witamin i elektrolitów.
Ostrymi powikłaniami bulimii są:
- nagłe zatrzymanie krążenia z powodu hipokaliemii,
- krwotok z uszkodzonej podczas wymiotów drogi pokarmowej,
- tężyczka z powodu hipokalcemii.
Rodzaje bulimii
Typ przeczyszczający bulimii – pacjent po epizodzie nadmiernego przejadania się prowokuje wymioty, stosuje środki przeczyszczające moczopędne.
Typ nieprzeczyszczający – pacjent nie stosuje środków przeczyszczających ani wymiotów, lecz stosuje bardzo ścisłe diety i głodówki, kompensując w ten sposób epizody żarłoczności.
Leczenie bulimii
Podobnie jak wszystkie zaburzenia odżywiania, leczenie bulimii powinno być kompleksowe. Jeśli występuje ona równocześnie z innymi uzależnieniami – np. od alkoholu czy substancji psychoaktywnych, konieczne jest leczenie całościowe. Niezwykle istotna jest psychoterapia, pomagająca zmienić wieloletnie nawyki, schematy poznawcze i oceny siebie. Jednym z pierwszych celów terapii jest odwrócenie uwagi człowieka od jedzenia i ukierunkowanie na świadome rozwiazywanie problemów i napięć(terapia indywidualna lub grupowa). Możliwe jest leczenie farmakologiczne powodujące poprawę nastroju, zmniejszenie napięcia emocjonalnego, zdystansowanie od negatywnych ocen siebie, redukcję napadów. Dietetyk – jeśli występują problemy ze zmianą trybu żywienia. Lekarz psychiatra może skierować też pacjenta na leczenie w placówkach szpitalnych, jeśli stan somatyczny lub psychiczny pacjenta tego wymaga np. pojawiają się myśli samobójcze
Niezbędne jest podjęcie wysiłku ze strony pacjenta i wprowadzenie rutyny – stosowanie stałego rytmu posiłków, pamiętając, że proces powrotu do zdrowia może być wieloletni.