Zaburzenia lękowe

Najczęstszą formą lęku jest niepokój. Przybiera on różne formy, np. zamartwiania czy napięcia psychicznego lub odczuwanego w ciele.

Właśnie cielesne objawy lęku bywają dość często mylone z wystąpieniem choroby somatycznej, są to: kołatanie serca, poty, drżenie, trudności z oddychaniem, ucisk w gardle czy dławienie, ucisk, kłucie czy ból w klatce piersiowej, zawroty głowy, wrażenie omdlewania, brak równowagi.

Zaburzenia lękowe to napady paniki, lęk przestrzeni (agorafobia), lęk społeczny.

Zaburzenia lękowe są zaburzeniami nerwicowymi.

Rozpoznanie zburzeń lękowych

Strach i lęk są jednymi z częściej przeżywanych i rozpoznawanych przez nas emocji.

Składa się na nie odczuwana psychicznie obawa, objawy cielesne towarzyszące tym emocjom, jak również zachowania podejmowane w celu uniknięcia przedmiotu wywołującego strach czy lęk.

Strach występuje w obliczu rzeczywiście występującego zagrożenia dobrostanu osoby (np. egzamin), czy niebezpieczeństwa (np. ryzyko zranienia).

Lęk występuje w obliczu zagrożeń irracjonalnych, lub nagle i nieoczekiwanie, bez poprzedzającego uświadomienia sobie jakiegokolwiek, nawet subiektywnego zagrożenia.

Jeżeli lęk osiąga nasilenie i częstość taką, że destabilizuje życie i/lub powoduje stopniowe podporządkowanie życia lękowi, to oznacza, że rozwinęło się zaburzenie lękowe.

Psychiczne objawy lęku

– obawa utraty kontroli, uczucie oszołomienia, zwariowania, lęk przed śmiercią, poczucie nierealności otoczenia lub siebie.

Objawy z ciała

– bicie serca, duszność, dławienie, poty, dygotanie, ciężar w klatce piersiowej, drętwienie. Objawy te są przyczyną poszukiwania pomocy u lekarzy rodzinnych czy kardiologów, poczucia niepewności co do swojego zdrowia a także stresującej diagnostyki. Diagnostykę wykluczającą schorzenia somatyczne (cielesne) warto a nawet trzeba wykonać. Lęk może maskować objawy takich poważnych chorób jak: choroba wieńcowa serca, hipoglikemia (spadek cukru we krwi w cukrzycy), nadczynność tarczycy. Lęk występuje też w zespołach abstynencyjnych po przerwaniu ciągu alkoholowego a także po odstawieniu marihuany, amfetaminy czy kokainy.

Leczenie zaburzeń lękowych

Psychoterapia stanowi podstawowy wybór w leczeniu wszystkich zaburzeń lękowych. Psychoterapia poznawczo – behawioralna pozwala opanować techniki łagodzenia i przerywania napadów lęku a także zmianę schematów poznawczych warunkujących utrzymywanie się lęku w określonych sytuacjach.

W praktyce jednak najczęściej stosuje się leczenia farmakologiczne. Wpływa na to przeważnie „zmęczenie” pacjenta objawami i chęć uzyskania jak najszybszej poprawy. Poprawę można uzyskać już w pierwszym miesiącu leczenia – zachodzi ona stopniowo i systematycznie w kolejnych miesiącach. Poprawa jest szczególnie widoczna u pacjentów z towarzyszącą lękowi depresją.

Leczenia nie powinno się przerywać bez konsultacji z psychiatrą – zbyt krótkie leczenie wiąże się z ryzykiem nawrotu objawów. Długość leczenia lekarz ustala w zależności od całego obrazu chorobowego, a więc indywidualnie.